To chyba jedna z najdłuższych, nieplanowanych przerw na blogu. Wymówka jak zawsze ta same- totalny brak czasu. Pisałam to za każdym razem. Teraz na swoje usprawiedliwienie mam to, że poza studiami mam jeszcze pracę. Między tym wszystkim trzeba również znaleźć czas ma naukę na kolokwia i wejścia, na wyjścia z koleżankami i czasami tez wypadałoby się przespać.
Z rozpaczą patrzyłam w prognozy pogody widząc ciągłe ulewy i generalnie złe anomalie, bo wiedziałam że to nie zmotywuje mnie do jakiegokolwiek działania, Aczkolwiek teraz, robiąc sobie chwilę przerwy przy tłuszczach, patrzę za okno i co widzę? Dużo słońca, dosłownie kilka chmurek i 25 stopni na termometrze. Być może to był impuls żebym w ogóle weszła na witrynę blogera i zaczęła pisać.
Ciągła potrzeba zmian jest w mim życiu ostatnio nadzwyczajnie agresywna, lecz nadal nieskuteczna. Przestałam już rozdrapywać stare rany, grzebie jedynie w tych nowych. Jak na przykład złamany ząb, który zaczyna boleć. Łatwiej jest mi akceptować różne zwroty na które nie byłam gotowa, a które w bardzo łatwy sposób mogły się inaczej skończyć.
Dużo przeszłam w przeciągu ostatniego pół roku. Teraz jest spokój. Kolejna cisza przed burzą, jak sądzę.
Wiele też chciałam zmienić tu na blogu, a jedyne co uległo owej zmianie to brak autorki. Nie potrafię rezygnować z tej sceny a mam wrażenie że cała publika uciekła na instagrama.
Teatr jednego aktora
Nieustannie od ponad 6 lat
Przegapiłam szóste urodziny bloga. Ale i tak nie miałabym czego mu życzyć. Nieśmiertelny będzie zawsze, tak jak ja.
Może odpowiedź na to, co mnie tak bardzo nuży, przyniosłaby oczyszczenie. Może potrzebne mi sacrum gdzie odpocznę.
Nie umiem się regenerować. Nie potrafię dobrze organizować czasu, nie umiem nim zarządzać. Planowanie czasu jest samo w sobie czasochłonne. I nieefektywne w moim wykonaniu.
Czy chciałabym wrócić do starych dni? Oczywiście. Ale nie do wydarzeń. Tęsknie jedynie za powabem.

Wake up, we need to make money.








To, że uwielbiam wychodzić na zdjęcia wie praktycznie większość osób, które mnie znają. Ostatnio poznałam Zbyszka, którego dzieła możecie oglądać wyżej. Więcej jego zdjęć znajdziecie na Instagramie lub Maxmodels

Chciałabym napisać, że po raz setny wracam ze zdwojoną siłą, aczkolwiek aktualnie nie mam prawie w ogóle siły. Doszłam do wniosku, że taki styl prowadzenia bloga nie tylko mi odpowiada, ale wręcz cała mnogość spraw zewnętrznych na mnie to wymusza. Byłam na zdjęciach, które Wam tu pokaże 30 grudnia, czyli minęło ponad 1,5 miesiąca! A miałam w planach dodać je tu bardzo szybko.

Bezlitosny.
Czyżby?
To był jeden z najlepiej wspominanych przeze mnie lat. Zdecydowanie lepszy od 2017, ale mam nadzieje, że gorszy od 2019. Nie zrobiłam tym razem spontanicznego podsumowania roku, z jednej strony celowo, z drugiej zupełnie bezmyślnie.
Bardzo dużo zyskałam w ubiegłym roku, przede wszystkim nauczyłam się, że to właśnie miłość szkicuje sens naszego życia, a czasami banalne sprawy mają ogromne rezultaty. Dorosłe życie coraz bardziej mnie zaskakuje. Myślałam, że jestem zahartowana, jednak na pewne sytuacje nie da się przygotować. Rok 2017 pokazał mi, że nie jestem w stanie wszystkiego przewidzieć, natomiast 2018 postawił na mojej drodze człowieka, który darzy mnie takim wsparciem, o którym nigdy nie marzyłam.
Pisząc ten post robię rachunek sumienia z ubiegłego roku. Myślę co mi wyszło, a co niekoniecznie.
Na pewno stałam się bardziej aspołeczna, wieczory wolałam spędzać oglądając film na laptopie, niż z koleżankami na mieście.
Wybaczcie kochane, obiecuje poprawę.
Mimo że, tak jak rok temu, spędziłam całe wakacje w pracy, miałam kilka cudownych wyjazdów.
Pierwszy z nich to zasłużony wyjazd z dziewczynami ze studiów nad morze. Zasłużony bo wszystkie egzaminy zdałam wtedy w pierwszym terminie. Pogoda niesamowicie nam dopisała, aż miło mi się wspomina ten niespodziewany upał. Na koniec wakacji natomiast zafundowałam sobie, wraz z chłopakiem wyjazd w góry i do Krakowa. Pomimo niezbyt sprzyjających warunków pogodowych i tak uważam ten wypad za bardzo udany. Od dwóch miesięcy w wersjach roboczych wiszą posty, w których chciałam dodać zdjęcia z wyjazdów. Uznałam, że lepsze będzie gdy wkleje je tu.
Ten rok był dla mnie również bogaty w sesje zdjęciowe. Poznałam mnóstwo wspaniałych fotografów, do części z nich chętnie wracam, a niektórymi niestety weszłam w dość wrogie stosunki ze względu na mój brak cierpliwości.
Jeżeli jesteście zainteresowani tym tematem, zapraszam na moje konto na maxmodels, tam przy każdym zdjęciu znajdziecie przekierowanie na stronę jego twórcy.
Rok temu nie robiłam twardych postanowień i to był błąd. W tym roku, co prawda dopiero teraz, na początku stycznia, ale chcę wypisać sobie to, co jest dla mnie ważne do osiągnięcia w ciągu najbliższych 365 dni.
Te wspomnienia są dość chaotycznie i bardzo niechronologicznie napisane, ale taki był plan.  Choć bardzo mi się podoba podsumowanie, które zrobiłam rok temu (oto link) ale chciałabym stworzyć coś nowego. Powtarzając utarte schematy nie będziemy się rozwijać.

Kolejne przewinienie- na konkretnie zaniedbałam bloga. Serduszko mnie boli na samą myśl, już tyle razy sobie obiecywałam, ze nie będę tak robić. A teraz sięgnęło to apogeum. Ale mam nadzieje, że to prawda, że po burzy zawsze świeci słońce. Powracam, mam nadzieje, że ze zdwojoną siłą!

Totalny brak spontaniczności zawitał w moim życiu. Jednak nie polubiliśmy się. Bardzo chętnie z tego zrezygnuję.

Myślę, że przejdę do obrazowanej formy ukazywania wspomnień, ten wpis to totalny freestyle.

Poznań, 12 luty
To chyba ostatnia spontaniczna rzecz na jaką sobie pozwoliłam. To była moja pierwsza i dotychczas ostatnia wizyta w tym mieście. Wrócę tam na pewno, może niebawem ;)

Roczek chrześniaka, 14 marca
Mój kochany bąbelek skończył roczek, a ja nadal patrzę z podziwem jak on szybko rośnie i się rozwija. Nie tak dawno trzymałam taką maleńką kruszynkę na rękach a teraz gram z nim w piłkę w korytarzu. Niesamowite.